දුකක් මුත් මතක පොත... Love that speaks no words

photo courtesy- google images

කොම්පඤ්ඤ වීදිය දෙස සිට සීරුවෙන් ධාවනය වූ රථය නවම් මාවතට හැරවීම සඳහා සම්පත් බැංකුව අසල නවතාගෙන සිටී. සිග්නල් එකේ නිවෙන දැල්වෙන කොළපාට ඊතලය හා සිහින් බීප් හඬ කොහේදෝ ලෝකයක සිටි මා නැවත පියවි ලෝකයට ඇද දැම්මේය. භක්තිමත් කතෝලිකයෙකු වූ අලුතින් පත්ව ආ මැදිවියේ ප්‍රවාහන සහයකයා විසින් පසුපස බලන කණ්ණාඩියේ එල්ලා තැබූ සුරුවම ලතාවකට පැද්දේ.. එහෙ මෙහෙ මාරුවෙන වාහන අතරින් කඩින් කඩ පෙනෙන සිමා මාලකයේ සුදු දුඹුරු පැහැ පසුබිම පැද්දෙන සුරුවමට අනගි පසුබිමක් සපයයි. මගේ සිතුවිලි ගැන හාංකවිසියක් නොදත් රියදුරු තෙමේ ලද ඉසිඹුවකින් රථය නවම් මාවතට හරවා සිරිධම්ම මාවත ඔස්සේ අරලියගහ මන්දිරය දෙසට ධාවනය කරයි.

නාවික හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක ලෙස අලුත් පත්වීමේ වැඩ බාර ගත් පසු මාධ්‍ය සාකච්චාවක් සඳහා අගමැති කාර්යාලය වෙත යන පළමු ගමන මෙයයි. නව රජය පත්වීමෙන් පසු එළඹෙන ප්‍රථම විරු සමරුව උදෙසා ත්‍රිවිධ හමුදාවෝ ගාලු මුවදොර පිටියේ පුහුණුවෙමින් සිටිති. ඒකාබද්ධ මෙහෙයුම් මුලස්ථානයේ ජේෂ්ඨ මාණ්ඩලික නිලධාරියෙකු ලෙස හා වැඩ බලන නාවික හමුදා ප්‍රකාශක ලෙස වසර ගණනාවක් පුරා වෘත්තීය මාධ්‍යවේදීන් හා කටයුතු කොට ඇති හෙයින් එළඹෙන අවස්ථාව පිලිබඳ කිසිදු විචිකිච්චාවක් නැතද අද උදැසන සිට කුමක් නමුත් නුහුරු අපහසුතාවයකින් මා පෙළෙන්නට වූ බව නම් නිසැකය..

අවශ්‍ය ආරක්ෂක පරික්ෂාකිරීම් වලින් අනතුරුව පසුපස ගේට්ටුවෙන් ඇතුළුවූ රථය පරණ ඩුප්ලිකේෂන් පාර දිගේ මද දුරක් ඉදිරියට ධාවනය විය. ලිපිගොනු කිහිපයක් අතැතිව කඩිසර ගමනින් ඉදිරියට එන ඈ හඳුනා ගැනීමට මට දෙවරක් බැලීමට අවැසි වුයේ නැත..

"ඔහ්.. ඔය මිස් ළඟ වාහනේ පොඩ්ඩක් නතර කරන්න.."

ඔව්. ඒ දිලිසෙන තරු ඇස්.. රහස් ගොඩක් හංගගෙන තාමත් හිනා වෙන ලස්සන...

"අහ.. ඔයා.. දැක්ක කල්.... අද මෙහේ?" බාගෙට විවරවෙන කවුළුවෙන් මම මොකුත් කියන්න කලින්ම ඈ කතාව පටන් ගෙන..

"ඔහ..ඔව්.. අද වික්ටරි පෙරඩ් එකේ මිඩියා කොන්ෆරන්ස් එක.. දැන් මමනේ...."

"ඔව්. ඔව්.. ආරංචි උනා ඔයාව නේවි ස්පෝක්ස්මන් විදියට ඇපොයින්ට් කරා කියල.. මගේ සුභ පැතුම්.." ඈ ඉතුරු ටික සම්පුර්ණ කලා.

"තෑන්ක්ස්.. එතකොට ඔයාත් ආවේ.." පුරුදු විදියටම මගේ ප්‍රශ්නෙන් බාගයක් අහද්දී ඇය පිළිතුර පටන් අරන් ඉවරයි. 

"ආ.. ඔව් ඔව්.. අපි එහෙම හිතමුකෝ.. ම්ම්ම්.. යන්න කලින් පුලුවන්නම් විනාඩියකට ආයිත් මට කතා කරන්න. පුංචි තෑග්ගක් තියෙනවා ඔයාට දෙන්න.. මම යන්නම්. කොන්ෆරන්ස් එකට කලින් වැඩ ගොඩක් ඇරෙන්ජ් කරන්න තියෙනවා.. බායි.. මතකනේ.. යන්න කලින්.." මම උත්තරයක් හිතා ගන්නත් කලින් ආ හිනාවීගෙනම ජනමාධ්‍ය කුටිය දිහාට පියමැන අවසන්....

*************************************************************************

ඒ හරියටම මිට වසර පහකට පෙර පළමු විරු සමරුව පැවැත්වූ මැයි මාසය.. මානුෂික මෙහෙයුම අවසන් වීමෙන් පසු ත්‍රිවිධ හමුදාවන් වෙත එල්ලවූ අභූත චෝදනා සඳහා ප්‍රති පිළිතුරු සැකසීමට අපි ජාතික ආරක්ෂාව සඳහා වූ මාධ්‍ය මධ්‍යස්ථානය හරහා කටයුතු කරමින් සිටි අවධිය.. නාවික හමුදාව වෙනුවෙන් ප්‍රථම විරු සමරුවේ මිඩියා කෝඩිනේටර් උනේ මම.. දවස තිස්සෙම වගේ ගැවසුණේ මාධ්‍යවේදී හිතවතුන් සමඟ.. ඔවුන'තර ගැවසුණු ඒ අපූරු යුවතිය, ඇගේ සිනහව, කතාව, ඒ වගේම හිත පැහැරගන්නා හිතවත්කම නිසාම මගේ සිත වෙසෙසින් අරක් ගත්තා.. ඔක්කොටම හපන් අර තරු කැට වගේ දිලිසෙන ඇස්.. 

ඒ මට අතිශයින් කාර්ය බහුල වූ අවධියක්.. යුද වාතාවරණය නිසා පහුවෙමින් තිබුණු විවාහයට ඉක්මනින් සුදානම් විය යුතුව තිබුනා. නොනවත්වා විදේශ වලින් ගලා ආ යුධ අපරාද චෝදනා වලට පිළිතුරු සැපයීම සඳහා රාජකාරිමය වශයෙන් වෙහෙසීමට සිදුවුනා.. ඒ වගේම ජාතික උත්සව හා සැමරුම් නොකඩවා රට පුරාම පැවැත්වුණු නිසා ඒ වෙනුවෙන් කාලය මිඩංගු කිරීමට අවශ්‍ය උනා.. ඒ අතර අර අපුරු යුවතිය හා ඇගේ දිලිසෙන ඇස්.. නිතර දෙවේලේ මුණ ගැහුණු අපි අතර ඒ වෙනකොට ඇති වෙලා තිබුණු සම්බන්ධය මොන වගේ එකක්ද කියන්න මට අදටත් තේරෙන්නේ නෑ.. සමහරවිට එය අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයක් වන්නට ඇති.

ඔය අතර දවසක.. බොහොම අහම්බෙන්.. බොහොමත්ම අහම්බෙන් දවසක් අපි දෙදෙනා තනි උනා.. වෙනදට කෙළිදෙලෙන් තොරතෝංචියක් නැතුව කියවන ඈ.. එදින එවෙලේ මුණිවත රැක්කා.. කියාගන්න දාහක් දේ තිබ්බට මගේ මුවිනුත් ඒ කිසිම දෙයක් පිටවුනේ නෑ.. අවසානයේ.. ඒ අහම්බය ඈ මා උරමත හිස තබාගෙන නොදොඩා සිටි හෝරා කිහිපයකට පසු ඇගේ නළලත මත මෘදුව තැවරු සිහින් චුම්බනයකින් අවසන් කර දමන්නට මට හැකි උනා.. එදා සිට අපි දෙදෙනාට එකිනෙකා දැකීම මහමෙරක් වන් නොව මහා බරක් වුවා යයි කීම නිවැරදියි.. මගේ විවාහයෙන් තුන් මසක ඇවෑමෙන් වැඩිදුර පුහුනුවක් සඳහා බිරිඳ සමඟ විදේශ ගත වීමෙන් ඒ අපහසුතාවයෙන් මිදීමට මට වරම් ලැබුනා.. ඒත් ආපහු අද?

*************************************************************************

" ආ.. මෙන්න.. මගේ කවි පොතක්.. ඕක තමයි තෑග්ග.. හි හි.."

"තෑන්ක්ස්.. " මේ වචනය මෙතරම් නොගැලපෙන විදියට වෙන කොහෙදිවත් භාවිතා කරන්න නැතුවැති කියල මට හිතුනේ එහෙම කියුවට පස්සේ..

"හි.හි.." නැවතත් පුරුදු හිනාව.. කොහොම මෙහෙම සැහැල්ලුවෙන් ඉන්නවද මංදා.. "මයි ප්ලේෂර්.. ඒක නෙවෙයි.. පුලුවන්නම් කියවලා මට කියන්න මොකක්ද කියලා.. මේකේ ඔයා ගැනත් කවියක් තියෙනවා.."

"හ්ම්ම්.. මං කියවලා බලන්නම්.." හමුදා කමාන්ඩ් සහ ඇක්නොලේජ්මන්ට් කොච්චර ලේසිද? එහෙම උනානං 'ආයි ආයි මැඩම්' කියල හිතේ කිසි බරක් නැතුව කියල සැලියුට් එහෙකුත් ගහල ඉවර කරලා දාන්න තිබ්බ.. 

ඊට පස්සේ මොනවා කතා කරාද කොහොම සමු ගත්තද එකක්වත් මට මතක නෑ.. කතා කරන ගමන් ඒ ඇස් මඟ හරින්න මම කාඩ් කුට්ටමක කොළ පෙරලනවා වගේ ඒ පුංචි කවි පොතේ පිටු එහෙට මෙහෙට වේගයෙන් පෙරළුවා විතරක් මතකයි.

"හෙලෝ..ව්" මම කොහොමත් දුරකතනයට උත්තර දෙන්නේ අග අකුර ටිකක් බර කරලා.. ඒ වෙනුවට මට අනිත් පැත්තෙන් උත්තර ලැබුනේ බොහොම සියුම්ව "හෙලො" කියලා එක පරම නතර වුනු කට හඬකින්..

"යේස්.. කවුද මේ...හ්.."

"සොරි.. මම හිතුවේ නම්බර් එක තියෙන්න ඇති කියල.. මම තරූ.."

"ඔහ.. නෑ.. මේ නම්බර් එක තියුණ.. මේ.. ඒක ඩිලීට් වෙලාද කොහෙද.." මම මෙසේ උඩ තිබුණු 'තරු ඇස් රහස්' අතර කතා කරන්න වචන හොයනවා..

"පොත කියෙව්වද? මම කියපු කවිය හොයා ගත්තද? මම මේ ඒක අහන්න කතා කලේ.. කරදරයක් උනාද දන්නේ නෑ මේ වෙලාවේ.. "

"අහ.. නෑ.. නෑ.. මුළු පොතම කියෙව්වා.. කවියත් හොයා ගත්තා.. ඉහ්.." තාමත් පොත අතේ කියල කියන්න ඕනි උනත් කියවුනේ නැද්ද කොහෙද..

"මොන?"

"73 පිටුවේ කවිය.."

මැයි මහක මල් මතක...

මැයි මහේ මල් වැස්ස අදත් ඇද හැලෙනවා
ගාලු මුවදොර පිටියේ ඔබත් ඇති හිතෙනවා
ඇසිල්ලක හෝ ඒවි දෑස් මඟ බලනවා
අපි අපේ නොවන බව ඒත් හිත දන්නවා

රුහිරු කඳුලැලි ගඟක පාවෙලා ආ ජයට
ආවඩන සැමරුමක නැගෙන වෙඩි හඬ සැරට
විඩාපත් වත පිපුණි වැහි අඳුරු අහස යට
නිලැති නිළ ඇඳුමේ තරු දිලිසුනා ස්නේහයට

ඇස දිලෙන තෙතමනට සිතම ගිනි ගත් බැවින
හිස හොවා උරමතේ දෑස පියවුණු සැණෙන
අඩ සඳෙක තැබූ මුදු හාදුවක අසිරියෙන
මැයි මලුත් හිනැහුනා ඔබට මතකද එදින

මලක් වාගේ රැක්කෙ අහිමි බව කියන්නද
විලක් වාගේ නිමල සෙනෙහසක් විඳින්නද
දුකක් මුත් මතක පොත කොහේ විසි කරන්නද
වරක් ඇවිදින් යලිත් මැයි හෙවණ විඳින්නද

පසුව ලියමි.

තරුරසි ගේ 'තරු ඇස් රහස්' පොත ගත්තේ පහුගිය සැප්තැම්බරයේ පොත් ප්‍රදර්ශනයෙන්.. ගත්ත ගමන්ම වගේ කවි ඔක්කොම ටික කියවලා ඉවර කරා.. ඒත් සමහර කවි හරියට රසවිඳින්න බැරි උන නිසා ඒ පොත පොත් රාක්කෙට සින්න වෙන්න නොදී ගෙනත් මගේ ඔෆිස් එකේ මේස ලාච්චුවේ තමයි තියා ගත්තේ.. 73 පිටුවේ සඳහන් මේ කවිය ඒ පොතේ මගේ වැඩිපුරම හිත ගත්තු කවිය.. කවියක් විදියටත් ප්‍රස්තුතයක් විදියටත් ඒකෙ ගොඩක් දේ තියෙනවා මට සමීප.. මේකට පසුබිම් කතාවක් ලියන්න ඕනි කියලා හිතුනේ කියවපු මුල් දවස්වලමයි.. ඒත් එක එක වැඩ නිසා මඟ හැරුන.. අද ඉරිදා ඔෆිස් එකේ ලාච්චුව දිග අරිනකොට මෙන්න ආපහු මතක් උනා. සමාජසේවා වැඩ නිසා යටපත් වී ගෙන යන 'කලාහිත' ඉස්මතු වෙලා බොහොම කෙටි වේලාවකදී ගොතපු මේ කතාව අදාල කවියත් එක්ක කිසිම ඇහිල්ලක් බැලිල්ලකින් තොරව බ්ලොග් එකේ දානවා.. මේක බලලා තරූ මට නඩු දායිද දන්නේ නෑ බුද්දිමය දේපල හොරා ගත්තයි කියලා.. තව එකක්.. 'නිලැති නිළ ඇඳුම්' අඳින්නේ නම් නේවි එකේ විතරක් නෙවෙයි. ඒත් මට පුරුදු තැන නිසා මේකට නේවි සම්භන්ධතාවයක් ගොඩ නැගුවා. මේ සියල්ලම මනඃකල්පිත චරිත හා සිදුවීම් බව මතක තියාගෙන කොමෙන්ට් කරන්න.