එක්ව පිය නගමු නැවුම් උදෑසනක් වෙත Together towards the morn..

එක්ව පිය නගමු නැවුම් උදෑසනක් වෙත-                                           Together, towards the morn

අපේ ජේෂ්ඨ උත්තම විචාරක තුමාගේ පෝස්ටුවකට ලියපු කොමෙන්ටුවක් නිසා මටත් මේ දවස් වල බ්ලොග් අවකාසේ ටිකක් බිසි..හෙහ් හෙහ්.. කොහොමත් අඩුවෙන් කතා කරන මාතෘකාවක් වෙන සේෆ්ටි ගැන සිංහලෙන් ලියන ලිපි පෙළ අපේ සහෘදයින්ගේ බුද්ධියට ගෝචර උනු නිසා එන කොමෙන්ට් වලට උත්තර ලියන්නත් වෙනවනේ ඒකයි. නමුත් මේ පොස්ට් එක නම් ඒ කොමෙන්ටුවේම පළවුණු වැඩිය කතා බහට ලක් නොවෙච්චි වෙනත් සබ්ජෙක්ටුවක් ගැනයි. ඒ කිව්වේ තිස් අවුරුදු බිහිසුණු යුධ අත්දැකීම් ගොනුකරගෙනත් අපේ රටේ කතා බහ කල හැකි මට්ටමේ 'පශ්චාත් යුධ සාහිත්‍යක්' බිහි නොවීම ගැන. සමහරවිට 'බිහි නොවීම' කියන්න තවම කල් වැඩිත් ඇති. නමුත් වඩා ක්‍රියාශීලි සමාජ මාධ්‍යය තුලදීවත්, බ්ලොග් අවකාශය ඇතුළුව, සාධනීය මට්ටමකින් මේ පිළිබඳව මූලාරම්භයක් දකින්නට ලැබෙන්නේ නැ.

මීට අවුරුදු එක හමාරකට විතර කලින් මේ දේවල් ගැන හිතේ විතරක් තියාගෙන උන්නු කාලේ දවසක අපේ අයියගේ පුතා දවසක් මාව හොයාගෙන ගෙදරට ආවා.. මිනිහා ඒ දවස් වල සෞන්දර්ය විශ්ව විද්‍යාලයේ අන්තිම වසරේ ශිෂ්‍යයෙක්.. තව කොණ්ඩ කාරයෙකුත් එක්ක බොහොම බැරෑරුම් මූණක් මවාගෙන ඇවිත් මගේ ඉස්සරහ වාඩි උනා..

"බාප්පි මේ පාර වීර දිනේට (අර මැයි 18 වෙනිද එන දිනේ නැතුව සාම්ප්‍රදායික ජාතික වීර දිනය නෙවෙයි මං හිතන්නේ. ) අපි සිංදුවක් කරල රිලීස් කරන්න හිතං ඉන්නව. මේක ලංකාවේ ප්‍රේක්ශකයෝ විතරක් නෙවෙයි ඉන්ටනැශනල් ඕඩියන්ස් එකක් ටාගට් කරල කරන්නේ."

"ශා.. හොදයිනෙ.. එහෙනම් ඉන්ගිරිස් සින්දුවක් තමයි පුතෝ කරන්න වෙන්නේ. අනික ඉහලම ටෙක්නික්ස්.."

"ඒ ගැනනම් කේස් එකක්ම නෑ බාප්පි.. ලංකාවේ දැනට තියෙන ස්ටූඩියෝස් ඔක්කොගෙම ටෙම්පරි වැඩ කරන්නෙ අපේ උන් තමයි.. ඒ සපෝට් එක නම් තියෙනව.. ඒත්.." 
හැබෑට මුන් ලංකාවේ ඇප්ලයිඩ් මියුසික් ෆස්ට් බැජ් එකනේ.. මට ඒක මතක් උනේ එවලේ. ඒත් ඇයි 'ඒත්'?

"ලොකුම ප්‍රශ්ණේ මගේ හිතේ තියෙන විදියට මට මේකට ලිරික්ස් ටික ලියා ගන්න ඕනි.. යුද්ධෙ ගැනයි සාමේ ගැනයි දෙකම දන්න, ඉංග්‍රීසිත් දන්න, කලාවත් දන්න අළුත් අදහස් තියෙන කෙනෙක් වෙන්න ඕනි. වැඩි වයසක කෙනෙකුට සමහර විට මගේ හිතේ තියෙන එක තේරුං ගන්ඩත් බැරිවෙයි.. යුද්ධෙ ගැන නොකියා අතුරු කතාවකින් යුද්ධයයි සාමයයි ගැන කථා කරන්න.. ඒකයි මං බාප්පිවම හොයාගෙන ආවේ.."

යකෝ මූ කියන්නේ මං වැඩිය වයසක නෑ කියල ඒ කියන්නේ මටත් දැන් සෑහෙන්න වයසක් ඇති.. සිංදු ලියන එක පැත්තක තියල මං මං ගැන කල්පනා කරා හරියට මඛාදේව රජ්ජුරුවෝ වගේ.

"බාප්පි මොකද කියන්නේ? ලියමු නේද?" ශිහ් ආතල් එක කනව.. මූ පොඩි කාලෙත් ඔහොමමයි.. 'කල්ල පොඩ්ඩක් පුතාව බලන්න අ අ ..' අපේ ලොකු නෑනගේ සොඳුරු  ආඥාවට මං ඉතින් මූව ඇඳේ තියාගෙන 'සුදු ගෝන' කියවනව... හොඳම හරියේ 'දිකුද්' ඇවිත් ඇත්ගොව්වව පාගල මරල හෑන්ස් ව බේර ගන්න යනකොටම.. හොඈහ්..හොඈහ්...

"හ්ම්.. ලියල බලමු..මගේ ඉන්ගිරිස් නම් ඉතින් එච්චරම.."

"හරි..හරි..ඔන්න එහෙනම් මේ වගේ........." කොල්ලො දෙන්නගේ අතොරක් නැති විස්තර අස්සේ මම දෙපැයක් විතර ලියල කපල කොටල මෙන්න මේක ලියල අතට දුන්න...

You & me, were on a journey 

Underneath the same brolly

Over the footprints of ages

Then the dark clouds arose

Clouds had turned to storms

Avarice gone beyond norms

You took me on a reproach

I followed the same approach

Battled the ill frustration

We’ve crossed the bourn

Love you the new generation

Together towards the morn //

Come; let us see the world is moving

Why they asks; you & me the knowing

See the making culture

To the path of future

We wanna be ours forever

Please; be my teacher

I’m alone, a loosing creature

Gotta have this chance or never

This Sri lanka; we born to live in harmony

A land like no other, magnify with dignity

සිංදුව ලියල අතට දෙනකොටම කොල්ල තීම් එහෙකුත් හදාගෙන ඉවරයි.. ටුවර්ඩ්ස් ද මෝර්න්.. හ්ම්..නරක නෑ. හැබයි කතාව තව ඉවර නෑ.. 

කොල්ලො දෙන්න වැඩේට ඉටිකිරිස් වගේ සැටිස් කියල පේනව මූණු දෙකෙන්ම.. ඒත් මුන් යන්නේ නෑනෙ.. හිටිය කියල කර්තෘ බාගේ ගෙවන එකක් යැ.. පලයල්ලකො දැන්වත් මගේ නිවාඩු දවස කන්නෙ නැතුව.. එහෙම කියන්ඩ බැරි නිසා මං ඇහුව "මොකක්ද ඊළඟ ප්‍රශ්ණෙ?" 

දෙන්න මූණෙන් මූණ බලාගෙන හිනා වෙනව.. " බාප්පි දැන් මේක අපේ උන්ට පැහැදිලි කරල දෙන්නෙ... O.o " මුගෙ යාලුවාටත් මං දැන් බාප්පිම වෙලා.. ඕකනම් මොකක්ද පාරෙ යන එනකොට දහ අටේ විස්සේ කෑලි අන්කල් අන්කල් කියන එකේ.. 

"අහ්! දැන් මොකද කරන්නෙ.. ඉන්නකො බලන්න...."

ඔබ හා මා එකම ගමනක උන්නා

එක කුඩයක් යට එකම අරමුණක...

අතීතයේ පා පිය සටහන් මත

අඳුරු වළාකුළු අප වට ලන සඳ...

වලාකුල මහ බීරුමකට හැරුණා

ආරෝව ඒ හා එක්ව වැඩුනා...

ඔබ මගේ වැරැද්දම දැක්කා

මාද ඔබ ගිය පාරේම ඇදුනා...

කළකිරීම් හා සටනේ වැද

අපි අපේ සීමා පසු කලා..

හො හෝ.. අළුත් පරපුර අපි ඔබට ආදරෙයි

එක්ව පිය නගමු අපි නැවුම් උදෑසනකට...

එන්න බලමු අපි ලෝකය යන අත

ඇයිද අහන්න ඉඩ තියන්නෙ ඔවුන්ට අපි..

ඔබත් මමත් පමණක් දැනගත යුතු දෙය...

අපි රස විඳිමු.. අපේ වට පිටාව..

ගොඩ නැගෙන හැටි සොඳුරු හෙට දිනකට

අපි අපේම විය යුතුයි.. සදහටම..

දෝත පා පිළිගත යුතුයි මෙ අවසන් අවස්ථාව..

වෙන්න මගේ ගුරුවරිය.. උගන්නන්න මේ 

තනිකඩයාට... ජිවිතය...

මේ අපේ රටයි..සතුටින් සාමයෙන් ඉන්න උගැන්නූ...

වෙන කොහේවත් නෑ ලෝකයේ.. සුරකිමූ අභිමානයෙන්..

අන්තිමට.. අපේ පවුලේ ඊලඟ පරම්පරාවේ ලොකුම කොල්ලගේ ඉන්ගිරිස් දැනුමට පිං සිද්ද වෙන්න.. මට සිංහලෙනුත් ආයෙම කවියක් (පරිවර්ථනයක්)  ලියන්න උනා.. හැබැයි මේකට නම් විනාඩි පාළොහක් වත් ගියේ නෑ. 

පසුව ලියමි (ඉතා කණගාටුවෙන්)

කොහොම හරි කොල්ලො මේකට ලස්සන තනුවක් දාල. කැම්පස් එකේම කොල්ලො කෙල්ලො සෙට් වෙලා රෙකොඩින් එකකුත් කරල ට්‍රැක් එකක් හදාගෙන තිබ්බ.. හැබැයි අපේ කොල්ලගේ හිතේ හැටියට වැඩේ කොරන්ඩ ඒ කියන්නෙ මියුසික් වීඩියෝ එක කරන්ඩ රුපියල් වලින්ම ලස්ස දහයක් පාලොහක් විතර යනවලු. කාටද අප්පේ ඔච්චර කාසි තියෙන්නෙ. ඒක නිසා වැඩේ වීර දිනේට කොරන්ඩ බැරුව ගියා. කොල්ලත් පහු බැහැල යන්තං සන්තං ගොඩ දාන්න කැමති නෑ. ඉතින් ඉස්පොන්සරයෙක් හම්බ වුනේ නැත්නං කවද හරි සල්ලි හොයල ඌම කරනව කිය කිය ට්‍රැක් එක ලැපේ දාගෙන කැරකෙනව.. මේ දවස්වල ලොක්කගේ චන්ද ප්‍රමෝශන් එකකට සින්ංදුවක් කරනව මයේ හිතේ. ඒක ගොඩ ගියොත් ඒ පහනින්ම තමයි මේකත් දල්ල ගන්න වෙන්නේ. අපේ රටේ නව පරපුරේ උන්ට ඒතරම්ම අතහිත දීමක් තියෙනවනේ ඉතින්. 

photo courtesy:  www.google.com