ලංකාවේ නරකම නිලධාරින්ය... Politicians are little better

[බ්ලොග් හා සමාජ මාධ්‍ය ආශ්‍රිතව අක්‍රියව නැත්නම් අඩුවෙන් සක්‍රියව ගෙවුණු මාස කිහිපයකට පසු නෙලුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙලේ තුන්වන පියවර වෙනුවෙන් නැවත වෙහෙසීමට සිදුවීමත් සමඟ නැවත කාලය කළමනාකරණය කර ගනිමින් 'කලාහිත' යාවත්කාලින කිරීමට කරුණු යෙදී ඇත. ඉදිරි දින වලදී 2016 නෙලුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙලේ කටයුතු සිදුවන ආකාරය කලාහිත හරහා ඔබ වෙත වරින් වර රැගෙන ඒමට කටයුතු කරමි.]

දේශපාලනය හා ඒ හා සම්බන්ද චරිත පිළිබඳව මා දියාරු උනන්දුවක් ප්‍රකට කලද එයින් සම්පුර්ණයෙන්ම බැහැරව සිටීම කල නොහේ. රංජන් රාමනායක නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයා හා ප්‍රාදේශීය ලේකම් වරියක අතර ඇතිවූ මත බේදය සමඟ ලංකාවේ රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ ක්‍රියා කලාපය පිළිබඳව නැවත කතාවක් හටගෙන ඇත. මේ ලියන්නේ අදාල සිදුවීම ගැන නොව මේ දිනවල මා අත්දකිමින් සිටිනා රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ නොදැමුණු, උඩඟු, වහසි හා අකාර්යක්ෂම එමෙන්ම තම විෂය පිලිබඳ ඇති අල්ප දැනුම යාවත්කාලින කර ගැනීමට හෝ සුදානම් නැති අප්‍රසන්න කතා කිහිපයකි.

Photo courtesy- www.hirunews.lk

පෞද්ගලික කාරණා වුව කාලය පිලිබඳ ගැටළුවෙන් බ්ලොග් එක හිතා මතා අමතක කිරීමට බලපෑම් කල කරුණු බොහොමයක් පසුගිය මාස කීපය පුරා නොකඩවා යෙදිනි.. නාය යාමට ලක්ව අවධානම් කලාපයේ පිහිටි එමෙන්ම ගමනා ගමනය සඳහා ඉතා විශාල වෙහෙසක් දැරීමට සිදුවූ බදුල්ලේ අපේ මහ ගෙදර සිට වඩා පහසු බිරිඳගේ ගම වන ගාල්ලට දරු පවුලත් සමඟ මාරුවී පැමිණීමට කලෙක පටන් තිබු සිහිනයකි. කරුණු කාරණා යෙදෙන විදිය අනුව මේ සඳහා සුදුසුම කාලය 2016 වර්ෂාවසාන පාසල් නිවාඩුව බව අපි කලින්ම සැලසුම් කරගෙන සිටියෙමු. 

වෙනස්වීම් කළමනාකරණය (Management of Changes) කර ගැනීමේ මහා මෙහෙයුමක් වන මේ 'මාරුවේ' වඩාත්ම අපහසු අයිතමයන් වන්නේ ඉඩමක් මිලදී ගැනීම, නිවසක් ඉදිකර ගැනීම හා දරුවන් සඳහා සුදුසු පාසල් සොයා ගැනීමයි. වෙනත් රටක නම් මේ තුන්වෙනි කාරණාව නොසැලකිය යුතු තරම් පහසු කටයුත්තක් වුවත් ලංකාවේදී අනෙක් සියලුම කරුණු ඒ මත තීරණය කිරීමට තරම් අපහසු ඉතා බැරෑරුම් වගකීම එයයි. බලාපොරොත්තු මුදුන්පත් කරමින් ශිෂ්‍යත්ව මහා දුර්ගය තරණය කල දියණිය මේ වගකීමේ හරි අඩකින් මා නිදහස් කල පසු මා ඉතිරි කොටසට කර ගැසුවේ තරමක සහල්ලුවකිනි. නමුත්..

මුලින්ම ඉඩම මිලදී ගැනීම සඳහා බැංකු ණය වෙනුවෙන් ඉල්ලන අටෝරසියක් ලියකියවිලි සෙවීම සඳහා බිරිඳගේ පියා ප්‍රාදේශීය සභාවල, දිස්තික් ලේකම් කාර්යාල වල, ඉඩම් කාර්යාලවල දිනපතා සති ගණන් රස්තියාදු වන්නට විය.. මා මෙන් නොව ඕනෙම වැඩක් කර ගන්නට සුදුස්සෙක 'අල්ලා ගන්නා' ඔහු ඒ වෙනුවෙන් රුපියල් සීය, දෙසිය, පන්සීය, දාහේ ඒවා නොමසුරුව වියදම් කලේ 'නැත්නං තව දවස් ගානක් යන්න වෙනවා' කියමිනි. වරක් එක නෝනා කෙනෙක් හමුවී පරණ ලියවිල්ලක් සොයා ගැනීමට උත්සහ කල ඔහු අදාළ නෝනා මට දුරකතනයෙන් සම්බන්ද කලේ 'මේ මිස්ට පොඩ්ඩක් කතා කරන්නකෝ' කියමිනි.. අහෝ.. ඒ අදාල නෝනා කිසි හිරිකිතයක් නැතුව 'මහත්තය ඉතින් බලල මොනා හරි කරානම් ඕක හෙටම හොයල හදල දෙයි නැත්නම් ඉතින් අපිට කියන්නත් බෑනේ ඒ ගොල්ලන්ට' කියා මට කිවේය.. කටට ආ කුණුහරුප අමාරුවෙන් ගිලගත් මා 'මම තාත්තට කියන්නම්- තාත්තට ෆෝන් එක දෙන්නකෝ' කියා 'ලියුම නැතුව නිකං ආවත් සත පහක් දෙන්න එපා ඕකුන්ට' කියා තාත්තට කියා දුරකථනය විසන්ධි කලෙමි. එහෙත් ඔහු කෙසේ හෝ පහු වෙනිදා 'අදාළ පත් ඉරු සහිත ලිපිගොනු විනාශ වී ඇති බව' සඳහන් ලිපියක් සකස් කරවාගෙන පැමිණියේය. පසුව දැනගත් පරිදි ගාල්ල දිස්තික් ලේකම් කාර්යාලයේ බොහෝ 'නෝනා'වරු මහත්වරුන්ව අබිභවා පාගා ගැනීමේ රුසියෝය.. සමහරුන් එහි නීතිමය තත්වය ගැන අවබෝධයක් නැතුවාක් මෙන් එන එන උන්ට මේ කතා මෙලෙස කීමට පසුබට නොවෙති. එක්කෝ උන්ගේ මෝඩකමය. නැත්නම් පෙරේත කමය.. එහෙමත් නැත්නම් උද්දච්ච කමය.. ඒ මොක උනත් එය අප්‍රිය සහගතය.   

දෙවෙනි කරුණ ආරම්භ වන්නේ 2016 ඔක්තෝබර් මස 14 වෙනිදා යි. බැංකු ණය මත ඉඩම මිලදී ගත් මා ඒ සඳහා වරලත් වාස්තු විද්‍යාඥයෙකු විසින් ඇඳ සහතික කරන ලද නිවාස සැලසුම, වරලත් සිවිල් ඉංජිනේරුවෙකු විසින් සකස් කර සහතික කරන ලද ඇස්තමේන්තුව සමඟ ගොඩනැගිලි සැලසුම් අනුමත කර ගැනීම සඳහා ප්‍රාදේශීය සභාවෙන් ලබාදෙන සියලු ලිය කියවිලි නිසි ලෙස සම්පුර්ණ කර අදාළ ගාස්තු ගෙවා මෙදින බිරිඳගේ පියා සමඟම ගොස් අක්මීමන ප්‍රාදේශීය සබාවට නිසි පරිදි බාර දී (එහි දී ප්‍රාදේශීය සභාවේ තාක්ෂණික නිළධාරී වරයා විසින් අදාල ලියකියවිලි සියල්ල පරික්ෂා කර බලා නිසි පරිදි ඇති බව තහවුරු කරන ලදී) පැමිණියෙමි. මේ කටයුතු සඳහා ආසන්න වශයෙන් සති තුනක් පමණ ගතවන බව එහිදී විෂය බාර කළමනාකරණ සහකාරවරිය මට පැවසුවාය.   

පසුදින, අපි කිසිවෙකු බලාපොරොත්තු නොවූ මොහොතක හදිසි හෘදයාබාදයකින් බිරිඳගේ පියා අප අතහැර ගියේය. එතෙක් කලක් අපි විසින් අඩු වටිනාකමක් ලබා දී තිබු ඔහුගේ අත්දැකීම්, සමාජ සඹදතා, පුද්ගල සඹදතා ඇතුලත් වූ ඒ නිහඬ සේවය හා ඕනෙම කලබලයකදී කලබල නොවී පාන ඒ මන්දස්මිතය මෙතරම් අඩුවක් අප වෙත ඉතිරි කර යාවියයි එදා නොව අදවත් මට සිතා ගත නොහැක. සියලු සැලසුම් උඩු යටිකුරුවී ගිය ඒ මරු පහරින් අවම වශයෙන් මාසයක කාලයක් මට මා අහිමිවිය. එයින් මතු පියවි සිහිය එළඹගත් මා නිවාස සැලසුම ගැන විපරම් කරද්දී.. අහෝ.. එතෙක් ප්‍රාදේශීය සභාවෙන් ඊට 'අතවත් තබා නොතිබිණි'.. 

'ටී ඕ මහත්තය හම්බවෙලා කියක් හරි දෙන්න.. නැත්නම් ඕක මේ කපේට ගන්න වෙන්නේ නෑ.. අපිත් කරේ එහෙමයි' මේ ගැන කතා කල උන්ගෙන් 90%ගේ උපදෙස එය විය. ඒත් මට පගා දීමට (ඒ ගැන ඇසීමට) වචන සොයා ගත නොහැක. අනික අපේ ක්ෂේත්‍රයේම නිලධාරියෙකුට? මට කොහොමත් පගා දීම හුරු නැත. පගාවක් කියා යමක් මා මෙතෙක් දී ඇත්නම් ඒ යම් උදව්වක් ගත් 'හිතවතෙකුට' නිදහස් වෙලාවක කතා කරගෙන 'බාර් එහෙක සෙට් වීමයි' එසේත් නැත්නම් ප්‍රති උපකාරයක් කිරීමයි. උදව් ගත් නොගත් බොහෝ 'හිතවතුන්ට' මගේ මේ පගා මා ලබා දී ඇත. සමහර හිතවතුන් සෙට් උනාට පසු මට බිල ගෙවන්නටද නොතබා ඔවුන්ම බිලද ගෙවා දමති. නැතිනම් සෙට් වෙන්නෙම ඔවුන්ගේ ගෙවල් වල ඔවුන්ගේ ආරාධනයෙනි. සතුට නම් වැඩිපුරම ඇත්තේ එවන් හිතවතුන් විමත් හිතවතුන් ගෙන් හැර අන් අයගෙන් මෙතෙක් උදව් ලබා ගැනීමට සිදු නොවීමත්ය. අනිත් සියල්ල නිසි මගින් ඉටු කරගන්නා රාජකාරී බැඳීම් පමණි. නමුත් දැන්.. මගේ වැඩය හෙවත් ඔවුන්ගේ රාජකාරිය කර දීමට 'මුදලින් පගාවක්' දෙනතෙක් අයෙක් බලා සිටි. 

මම දැඩි තීරණයකට එළැඹිමි. ගේ හැදුවේ නැතත් පගා වශයෙන් සත පහක් නොදෙමි. පගා නොදී නිරන්තරයෙන් කල බලපෑම් වල ප්‍රතිපලයක් ලෙස සැලසුම බාරදී මාස දෙකකුත් දින දෙකකට පසු එනම් 2016.12.16 දින ප්‍රාදේශීය සභාවේ හා NBRO එකේ අනුමැතිය ලබාගෙන අක්මීමන සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරී කාර්යාලය වෙත අනුමැතිය සඳහා මගේ සැලසුම ඉදිරිපත් කරන ලදී. ඉන්පසු උදාවුයේ ඉහත පරිච්චේදයේ දෙවන කොටසයි. වෙනස වුයේ ටී ඕ මහත්තයා වෙනුවට පී එච් අයි මහත්තයා යන්න ආදේශ වීම පමණි. ඒ මාසය තුල මගේ දුරකතනයෙන් වැඩිපුරම ඇමතුම් ලබා ගෙන ඇත්තේ අක්මීමන MOH කාර්යාලයට විය යුතුයි. මේ අතර පසුගිය ජනවාරි මැද මියගිය පියාගේ තුන්මස දානය යෙදී තිබීම නිසා දින කිහිපයක් මගෙත් MOH කාර්යාලයේත් දුරකථන වලට විවේකයක් ලැබුණි. නැවත මා ඔවුන් ඇමතු ජනවාරි 20 දින වන විට අවම වශයෙන් මගේ ලිපි ගොනුව වත් සොයා ගැනීමට එහි සිටි නිලධාරිනියට නොහැකි වීම නිසා නැවත ප්‍රාදේශීය සභාව අමතා අදාල ලිපිගොනු අංක හා දින ලබා දුන් පසු මට දැන ගැනීමට ලැබුනේ අමුතුම පණිවුඩයකි. 

'මහත්තයාගේ ප්ලෑන් එක මීටර්/ මිලි මීටර් වලින් තියෙන්නේ කියල අඩි අඟල් වලට හරවල ආයේ ඇඳලා ගේන්න කියල PHI මහත්තය නෝට් එකක් දාල තියෙනවා.. ඉතින් මේක අපි ආපහු සභාවට යවනවා..' 

මම.. 'හෑ.. අපි රටක් විදියට මෙට්‍රික් ක්‍රමේට හැරුනේ මිට අවුරුදු 30 කටත් කලින් නේද?' 

ඇය.. 'ඒවා මම දන්නේ නෑ මහත්තය.. ලියල තියෙන එක තමයි මම කියුවේ.. දැන් මේක මැඩම් ට දාල සයින් කරන්න ඕනි.. මැඩම් අද ඔෆිස් එකේ නෑ. ලබන සඳුදා අත්සන් කරවල බදාදා තමයි සභාවට යවන්න වෙන්නේ.. බදාදට තමයි සභාවේ ලියුම් අරන් එක්කෙනක් මෙහෙ එන්නේ.. ඊට පස්සේ මහත්තය සභාවට ගිහින් කතා කරගන්න..'

එයින් එළබුණු බදාදා දිනයේදී මා නිවාඩු ලබාගෙන ගොස් එක දිනක් තුල ප්ලෑන් එකේ එක කොපියක සියලුම දුරවල් ආදී අඟල් වලින් සටහන් කර ප්‍රාදේශීය සභාවේ තාක්ෂණික නිලධාරී ලවා සහතික කරවාගෙන ප්‍රාදේශීය සභාවේ ලියුම්කරු මගේ වහනයේම නංවාගෙන ඔහු සමඟ ගොස් අදාල ලියකියවිලි නැවත MOH කාර්යාලයට බාරදී ආවෙමි. මේ දිනය තුල ප්‍රාදේශීය සභාවේදීත් MOH කාර්යාලයේදීත් මේ අඩි අඟල් ඉල්ලීම ගැන මා ඔවුන් සමඟ කල සංවාද විවාද තර්ක විතර්ක මෙහි සටහන් කිරීමට වෙනම පෝස්ට් කීපයක් ලිවිය යුතු වේ.. අවසානයේ තේරුම් කර ගත දෙය නම්, මුලින්ම සටහන් කර ඇති පරදි මේ 'රජයේ සේවකයින්' නොදැමුණු, උඩඟු, වහසි හා අකාර්යක්ෂම එමෙන්ම තම විෂය පිලිබඳ ඇති අල්ප දැනුම යාවත්කාලින කර ගැනීමට හෝ සුදානම් නැති අප්‍රසන්න අමුම අමු ගෝත්‍රිකයින් පිරිසක් බවයි. ඔවුන් සමඟ තර්ක කිරීම විනා යටත් පිරිසෙයින් කතා බහ කිරීමට පවා මම ඉදිරියේදී මැළි වෙමි.

මගේ නිවසේ සැලසුම තවමත් අනුමත වී නැත...

අපේ ප්‍රයෝරිටි ලිස්ට් එකේ ඊළඟ කාරණාව වූ දෙවෙනි දරුවාට 'ජාතික' පාසලක් ලබා ගැනීමේ උත්සාහය නිසි මගින් ඉල්ලීම් කරමින් මේ හා සමානම වූ අප්‍රිය සහගත අධ්‍යාපන සේවා නිලධාරීන් රැසකගේ අමන මරි මෝඩ හා උද්ධච්ච කතා අහන් සිට ලබා ගත් අත්දැකීම් සහිත එකම එක උත්සහයකින් පසු අත්හැර දමා අපිට සුදුසු හා පහසු යැයි සිතුනු ප්‍රාථමික පාසලකට දරුවා ඇතුලත් කිරීමෙන් අවසන් විය. 

රන්ජන්ලා තෙවර්ප්පෙරුමලා සිල්වලා ප්‍රශ්ණ විසඳන අයුරු වැරදි බව හැබෑය.. හැබැයි මට මෙතෙක් හමුවූ නරකම පිරිස ඔවුන් ඇතුළු දේශපාලකයින් නොවේ.. දේශපාලකයින් බොහොමයක් තුල යම් පමණක 'වගවීමක්' ඇත.. ලංකාවේ නරකම 'රාජ්‍ය නිලධාරීන්' බව මගේ හැඟීමයි.

මේ ලිපියෙන් අසාධාරණ චෝදනාවකට ලක්ව සිත් රිදීමකට ලක්වූ අතලොස්සක් වූ මා බොහෝ සෙයින් කැමති අවංක හා දක්ෂ නිලධාරීන්ගෙන් මට කමත්වා!