මිහිදුම් සේල අතරින් අතීතයට පා තැබීමි.. Those faces said it all!!

"ඊයේ සේනානායක පිට්ටනියේ හිටපු සුද්දෙක් අපිට පැන්සලුයි සුවඳ ඉරේසරුයි දුන්නා.. මේ.."

එතකොට මම හිටියේ 3 නැත්නම් 4 වසරේ වගේ බදුල්ල ධර්මදුතේ.. අපේ පන්තියේ එකක් දවසක් ඉස්කෝලේ ඇවිත් සුදුපාට පසුබිමේ නිල්පාට බබ්බු ඇඳපු පැන්සල් වගයක් හා නහයට අල්ලලා හුස්ම ඉහලට ඇද්දම ආපහු පහල දාන්න හිතෙන්නේ නැති තරම් සුවඳ ඉරේසර් කෑලි වගයක් පෙන්නලා ඔහොම කියුවා. පැන්සල් නම් අල්ලන්න දුන්නේ නෑ. එත් ඉරේසරේ නම් බලෙන් වගේ අරගෙන දෙතුන් පාරක් ඒ අපුරු සුවඳ උරා බිව්වා තාම මතකයි. එදා ඉඳලා මං හිතන් හිටියේ සුද්දෝ ලංකාවට එන්නේ පොඩි ළමයින්ට තෑගී දෙන්න කියලා.. ඉතින් මාත් කවදාහරි සුද්දෙක් හම්බවෙනකම් බලන් හිටියා තෑගී ගන්න..

මට ඒ අවස්ථාව ආවේ තව අවුරුදු හතරකින් හෝ පහකින් මම 'මහා විද්‍යාලේ' ඉගෙන ගන්න පටන් ගත්ත අලුත.. කියුවා වගේම සේනානායක පිට්ටනිය පහු කරලා 'ඉස්ටෑන්ඩ්' එක පැත්තට එනකොට උස සුද්දෝ දෙන්නක් හයියෙන් හයියෙන් යනවා. දෙපාරක් හිතුවේ නෑ මායි පමලුයි දෙන්න පස්සෙන් පන්නලා එල්ලුනා උන් දෙන්නගේ බාචු කලිසම් දෙකේ දෙපැත්තෙන්..

'Hello, Hello....  give me pencil please, give me eraser please..' මගේ හීනය මට තේරෙන විදියට මං එලියට දැම්ම.. ම්හ්හූ.. nop.. nop.. gop.. කියනවා වගේ ඇරෙනකොට මොකුත් ලැබෙන පාටක් නෑ.. ඔරලෝසු කනුවත් පහුකරලා ආවත් මොකුත් ලැබෙන්නේ නැති පාර අපි දෙන්නා හිමින් පසු බැස්සා.. එදා තමයි දැනගත්තේ හැම සුද්දම එහෙම තෑගී දෙන්නෙත් නෑ කියල..

ඔය කියපු සිද්දි දෙක අතර ගතවුණු අවුරුදු කීපය මට හරියට නොපැහැදිලි චිත්‍රයක් වගේ.. තාත්තා 'රේල්වේ ගාඩ්' කෙනෙක් උනත් අසීමාන්තික බීමත්කම නිසා 'නොසැලකිලිමත්ව' රාජකාරි කිරීම හේතුවෙන් ඒ වෙනකොට රස්සාවෙන් 'ඉන්ටර්ඩික්' කරලා බව විතරක් දැනන් උන්නා. රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් එකට 'ඇපීල්' කරන්න කියා කියා තාත්තා හැම සතියෙම දවසක් දෙකක් කොළඹ ගිහින් එනවා මිසක් වෙන වැඩක් කරේ නෑ. ගේ පැත්තක තිබ්බ පුංචි සිල්ලර කඩෙන් විකිනෙනවා හා සමානවම කොටසක් ගෙදර කුස්සියටත් යැවෙනකොට දියුණු වීමක් තියා පටන් ගත්ත ප්‍රමාණයෙන් රැක ගන්නවත් බැරි උනා කාලයක් යනකොට.

ඔය අතරේ තමයි මාව ධර්මදුතෙන් ගලවල හද්දා පිටිසර කන්දකැටිය වියලුව DS සේනානායක එකට දාන්නේ ශිෂ්‍යත්වේ පෙනී පෙනී... ඒ වෙන මොකකටවත් නෙවෙයි අයියා එහෙ වැඩ කරපු නිසා ගෙදර කටවල් ගානෙන් එකක් එහෙට මාරු කර ගන්න. මොන ශිෂ්‍යත්වද බඩගිනි දැනෙනකොට නැත්නම්.. අවුරුද්දකටත් අඩු කලෙකදී මාව ආයිමත් කන්දකැටියෙන් බදුල්ලට ට්‍රාන්සර් වෙන්නේ ශිෂ්‍යත්වය සමත්වීමේ ආනුභාවයෙන්මයි. ඒත් සුද්දෙක් තියා පද්දෙක් වත් කිසිම දවසක මට 'ඉඳා ඉගෙනගනින්' කියල පොත පතකින් තියා පැන්සලකින් පෑනකින් වත් උදව්වක් කරේ නෑ..

*****************************************************************************

'මල්ලි මොකද කියන්නේ අර කුරුටු ලා කරා වගේ අපි බදුල්ල පැත්තේ අමාරුවෙන් ඉගෙන ගන්න ළමයි ටික දෙනෙකුට උදව්වක් කරමුද? මාත් උදව්වක් කරන්නම්.. මම පොඩි කාලේ ඉගෙන ගත්තෙත් ලුණුගල ප්‍රථමික පාසලක.' රුසියාවේ ඉගෙනගෙන සුද්දියක් බැඳලා එංගලන්තෙට වෙලා 'ලස්සේට කොඩිය දාලා' ඉන්න කොළඹ ගමයා නැත්නම් අපේ හිතවත් 'නෙළුන් අජිත්' පහුගිය දවසක මට මේල් එකක් එවලා තිබ්බා.. ඕක දැක්ක ගමන් මගේ ඇස්දෙකේ බලාපොරොත්තුවේ කඳුළු ගුලි දෙකක් හිර උනා..

මාසෙකට අඩු කාලයක් ඇතුලේ එහෙ මෙහෙ උන ඊ මේල් පණිවුඩ කිහිපයක සරල වෑයමක් හිතුවටත් වඩා ඉහලින් මල්පල ගන්වමින් පහුගිය 4 වෙනිදා උදේ බදුල්ල ස්ප්‍රින්වැලි පාරේ කොත්මල්ලන්ද කෝට්ටගොඩ උඩගම විදුහලේ 1-11 වසරවල ඉගෙන ගන්නා ගණනින් 67ක් වූ සිසු සිසුවියන් අහුරක්, උන්නේ දෙමවුපියන් හා ගුරු මව්පියවරු ඉදිරියේ ඒ කඳුළු ගුලි දෙක වචන වලට පෙරළලා හෑල්ලු කර ගන්න මට අවස්ථාව ලැබුනා.

" ආදරණිය දුවේ පුතේ.. අද මේ මෙතන ඇවිල්ලා ඉන්න අපි කවුරුවත් කිරෙන් කාලා තෙලෙන් අත හෝදලා ඉන්න සුපිරි පැලැන්තියේ සල්ලි කාරයෝ නෙවෙයි. ඔයාලා වගේම මිට දශක දෙක තුනකට කලින් මීටත් වඩා ගොඩක් අඩු පහසුකම් මැද අමාරුවෙන් ඉගෙන ගෙන අද වෙනකොට යන්තම් සමාජයත් එක්ක හැප්පිලා ඉන්න පුළුවන් තරමේ ස්ථාවරයක් ගොඩ නගා ගත්තු සාමාන්‍ය මිනිස්සු ගැහැණු කීප දෙනෙක් විතරයි. අද මේ පොත් පත් පාසල් උපකරණ ඔයාල අතරේ බෙදලා දීලා අපි බලාපොරොත්තු වෙන්නේ බොහොම පුංචි ඉල්ලීම් දෙකක් ඔයගොල්ලන්ගෙන් ඉල්ලන්න."

"මේවා උපකාර කරගෙන තව වැඩියෙන් එක අකුරක් හරි ඉගෙන ගන්න උත්සහා කරන්න. එහෙම උනොත් අපේ මේ මහන්සිය අපතේ නොයාවි"

"කවදාහරි හොඳින් ඉගෙන ගෙන ලොකු මහත් වෙලා සමාජයට රටට වැඩදායි පුද්ගලයෙක් විදියට දොරට වඩින කාලයක අද අපි මේ කරන කටයුත්ත ඔලුවේ තියාගෙන ඉඳලා ඔයාලත් එක රුපියලකින් හරි තවත් දක්ෂ ඉගෙනීමට කැපවූ දරුවෙකුට ඉගෙනීම සඳහා උදව්වක් කරන්න උත්සහා කරන්න. අන්න එදාට අපේ මේ මහන්සියේ නියම ප්‍රතිපලය අපිට නැතත් රටට ලැබේවි"

******************************************************************************

මේක ලේසි පහසු වැයමක් වෙන්නේ නෑ.. එක මේල් එකෙන්.. එක මැසේජ් එකෙන්.. එක කෝල් එකෙන්.. දෙපාරක් හිතන්නේ නැතුව වැඩේට 'ඕනේ සහයෝගයක්' දෙන්න එකතු වුනු ඔබ නැතිනම්..

නදීර විජේසිංහ කියන මගේ හිත හොඳ මිත්‍රයා.. ඉවාන් පවුලුෂා.. යාන්හෑල්ල ලියන ශ්‍රංග.. නමුනුකුලෙන් එහා බ්ලොග් එක ලියන හේමමාලි භාග්‍යා.. කොළඹ ගමයා ලියන අජිත් අයියා.. මරණෙට මගුලට දුකට සැපට කොයි දේටත් සින්දු කියන සින්දු ඇනෝ.. වගේම මේ වැඩේ නිසාම අඳුන ගත්ත බ්ලොග් කරුවන වන ගොඩේකතා ලියන මේනක වගේම අපුරුමල් යනුවෙන් අපුරු බ්ලොග් එකක් කරන හේමමාලි භාග්‍යා නැගණියගේ සොහොයුරියක් වන මෙත්මා.. මේ හැමෝම නොමසුරුව මුදලින් උදව් කරා. විශේෂයෙන් දැනුම් නොදුන්නත් ශ්‍රංග මාර්ගයෙන් මේ ගැන දැනුවත් වෙච්චි තිලකසිතේ තිලක මහතා අධික වැඩ කටයුතු නිසා වේලාව මඟ හැරීමෙන් මේ කටයුත්තට දායක වීමට නොහැකි වීම ගැන බලවත් කණගාටුව ප්‍රකාශ කරමින්ද ඉදිරි වැඩකදි අනිවාර්ය සහයෝගය දක්වන බව සඳහන් කරමින්ද මා වෙත ඊ මේල් පණිවුඩයක් ඒවා තිබීම මතක් කලයුතුමයි. මා මිත්‍ර නදීර හැරුනුකොට මෙහිලා උදවු උපකාර කල සියලුම දෙනා 'බදුල්ලට' යම් බැඳීමක් ඇති බ්ලොග්කරුවන් වීම විශේෂත්වයක්.

සුපුරුදු පරිදි මෙහිදීත් වැඩිම දායකත්වයක් දැක්වුයේ ලංකා නිවුස් වෙබ් ප්‍රධාන කතෘ චන්දිම විතාන. ඒ වගේම සුද්දගේ රටේ සිට බොහෝ වෙලාවක් මා අමතමින් දිරිමත් කිරීම හා අවශ්‍ය වෙනත් ඕනෑම සහයෝගයක් ලබා දීමට ඉදිරිපත් වීමද ඉතාමත් අගය කල යුතුයි.

පොත් පත් හා පාසල් උපකරණ මිලදී ගැනීමේදී සින්දු අනෝ ගේ හිතවතෙකු වූ බණ්ඩාරවෙල ඇට්ලස් නියෝජිත මහතා ඉතා ඉහල වට්ටමක් සමඟ ඒවා බදුල්ලේ පිහිටි ශ්‍රංග ගේ නිල නිවසටම ගෙනත් දුන්නා. පාර්සල් කිරීමේ කටයුත්ත නොපිරිහෙලා ඉටු කරේ ශ්‍රංග ගේ බළකාය. ඊට ඔහුගේ ආදරණිය බිරිඳ 'චූටි මැණිකේ', භාග්‍යා නංගි හා අගේ යෙහෙළිය, ඔෆිස් එකේ තවත් හිතවතෙක් උදවු දී තිබුණා. මගේ ගැට පද පොත් ලිස්ට් තේරුම් බේරුම් කරගෙන නිවැරදිව ඒවා පාර්සල් කිරීම ඇත්තටම භාරදුර කර්තව්‍යක් බව මට වැටහුණේ ඒ ටික පිළිවෙලට අසුරා ලස්සනට ගබඩා කොට තිබෙනු දකිද්දියි. ඒවා මියන්ගෙන් කරපොත්තන්ගෙන් ආරක්ෂා කර දීමට ඉදිරිපත් වූ ශ්‍රංග ගේ හුරතල් 'ටිකිරි' ට ඒ වෙනුවෙන් කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටියක් ගෙවීමට සිදු උනා.

******************************************************************************

එතනින් පස්සේ කොහොමද මොනවද උනේ කියලා ශ්‍රංග යාන් හෑල්ලේ වගේම මේනකයාගේ ගොඩේ කතාවේත් ලියලා තියෙන නිසා මන් වැඩිය කියන්න යන්නේ නෑ.

පාසලේ අලුත් වසරක ආරම්භක දවස.. 1-11 වසරවල පන්ති එකොළහක ඉගෙන ගන්න ගණනින් 67ක් වූ ඒ පුංචි කිරි සිනා මල්.. උන්නේ දෙමවුපියෝ.. ගුරු භවතුන් මෙන්ම.. බොහොම නිහතමානී සුන්දර මිනිසෙකු වූ විදුහල්පති කරුණාරත්න 'සර්'..

දුනුවංගිය හරහා කොට කොට යන කඳන/ බුලත්වත්ත තනි දොර කොට සී.ටී.බී. බස්සෙක, කපොල්ල හන්දියෙන් හැරිලා අලුතෙන් කොන්ක්‍රීට් කරපු පාරේ එද්දී තේ මන්ඩි අතර හම්බ උන පරණ සිතල මිදුම් ගුළි.. දිය සීරාව නිසා ලිස්සන ගල් උඩ පරිස්සමෙන් අඩිය තිය තියා නගින බහින පාසලට යන අඩිපාර.. ලවක් දෙවක් නැතුව පිපිලා හිනාවෙන රෝස, ඩේලියා, බාබන්ඩේසියා කපුරු අතර ලජ්ජාවෙන් බිමට බරවෙලා පිපිච්ච නම නොදන්නා ඒ විශාල මල් පඳුර..

මාව අතීතයට අරන් ගියා.. එදා හිනා වෙන්න බැරි උන මට අද ඒ වෙනුවටත් එක්ක හිත පුරා හිනාව දොරේ ගලනවා..

මටත් එදා ඉස්කෝලේ යනකාලේ කවුරු හරි මේ වගේ පුංචි හරි උදව්වක් කරානම්.. ඔව් මම හිනා වෙන්නෙත් මෙහෙමයි.. ලජ්ජාවෙන්..ඒත් හරි ආසාවෙන්.. හරියටම හරි. ඔව්. එහෙම තමයි.. ඒ පුංචි මුණු ඔක්කොම මට මගේ ඒ හිනාව මවලා පෙන්නනවා..

ඔවුන් වෙනුවෙන් කියන්නේ.. නැවතත් ස්තූතියි!!!!